به خاک افگند نارسیده ترنج

هنرمند گوییمش ار بی‌هنر

ز داد این همه بانگ و فریاد چیست

بدین پرده اندر ترا راه نیست

به کس بر نشد این در راز باز

چو آرام گیری به دیگر سرای

بپیوندم از گفتهٔ باستان

که یک روز رستم هم از بامداد

کمر بست و ترکش پر از تیر کرد

بیابان سراسر پر از گور دید

بخندید و ز جای برکند رخش

بیفگند بر دشت نخچیر چند

یکی آتشی برفروزید سخت

درختی بجست از در بابزن

که در چنگ او پرّ مرغی نسخت

ز مغر استخوانش برآورد گرد

چمان و چران رخش در مرغزار

بر آن دشت نخچیرگان برگذشت

بگشتند گرد لب جویبار

سوی بند کردنش بشتافتند

همی هر یک از رخش جستند بهر

به کار آمدش بارهٔ دست‌کش

سراسیمه سوی سمنگان شتافت

کجا پویم از ننگ تیره‌روان

چنین ترگ و شمشیر و ببر بیان

تهمتن بدانجا بخفت ار بمرد

به غم دل سپردن به یکبارگی

به جایی نشانش بیابم مگر

خبر زو به شیر و پلنگان رسید

به نخچیرگه زو رمیده‌ست رخش

کسی کو به سر برنهادی کلاه

وگر آفتاب سپیده‌دم است

که یارست با تو نبرد آزمود

ستوده به فرمان و راه تویم

سر ارجمندان و جان آن تست

ز بدها گمانیش کوتاه دید

ز من دور شد بی لگام و فسار

بدان سر کجا جویبار و نی است

بیابد به پاداش نیکی‌شناس

سران را بسی سر بباید برید

نیارد کسی با تو این کار کرد

به کام تو گردد سراسر سخن

از اندیشه آزاد داریم دل

چنان بارهٔ نامور در جهان

روانش از اندیشه آزاد شد

به خوبی بیاراست مهمان او

همی بود بر پیش او بر به پای

سزاوار با او به شادی نشاند

سیه‌چشم و گل‌رخ بتان طراز

بدان تا سپهبد نباشد دژم

همی از نشستن شتاب آمدش

بیاراست و بنهاد مشک و گلاب